Uzun bir aradan sonra yazmaya devam. Barselona ve Madrid anılarını bir sonraki yazımda anlatıcam. Bu yazımda kaç gündür içimde tuttuğum bir şeyi paylaşmak istedim. Bir itiraf belkide.

Daha çocuk düşünme aşamasındayken annelik üzerinden ahkam keserdim. Ben öyle çocuk saplantılı, manyak derecede bağımlı annelerden olmuycam diye. Ama tabi daha ozaman bebek fikri bile yoktu aklımda. Sonra beklenen an geldi çattı ve kuzucuk doğdu bende anne oldum.

Annelik zor zanaat, haksızlık etmiyim ama babalık için aynı şeyi düşünmüyorum. Anne olduğum için değil gerçekten genel manada bir kere kelime olarak zor.  En basitinden çok sevdiğin bebişine duyduğun sevginin saplantılı ve bağımlılık yaratan birşeye dönüşmesini ayarlamak zor. Sevginden dolayı, onun isteklerinin seninkilerden farklı olabilceğini, onun bir birey olduğunu, onun sen olmadığını kabullenmek zor. Onu sürekli düşünmek, heran başına bişey gelebilir endişesini taşımak zor. Annelik zor işte bana ağır gelen bişey.

Bunları neden yazıyorum. Çünkü artık kuzucum emmeyi bıraktı. Aslında beraber yaptık onun tercihi değil benimkiydi, ama zamanı gelmişti. Emzirmek beni diğerlerinden farklı kılan tek şeydi. Onu ilk aydan beri emzirmek için gerçekten çok emek vermiştim.  Ama şimdik beraberce bıraktık. Artık uyumadan önce annesine ihtiyacı yok, ben olmasamda başkasıyla da yada kendi başınada uyuyabiliyor.

Ayrıca kuzucum artık kendi odasında kendi yatağında uyuyor. İki gecedir ayrı odalarda uyuyoruz. Bu iki değişiklik bende travmatik bir durum yarattı. Miracım bu iki olayıda çok olgunlukla karşılamasına rağmen ben okadar karşılayamadım. Kızı evlenmiş anne gibi buruk oldum. Kendimi yalnız hissettim. Bunu kendime itiraf ediyorum  ben bağımlı bir anne olmuştum. Sürekli kuzumu düşünür, onun için hayaller kurar olmuştum, onu herkesten sakınır olmuştum.  Sanırım bunu farketmem iyi oldu, bu itiraf bende birşey değiştirirmi zaman gösterecek.