Sonunda yürüyoruz yihhuuuuu. Son 10 gündür benim kuzucum artık bütün evi kendi kendine dolaşıyor. Hatta dolaşmakla kalmıyor ordan oraya sürekli bişeyler taşıyor. Artık yerlerde emeklemeye son. Gerçi son bir aydır yürüyodu aslında ama bize arkadan tutturuyordu ille. Bel selametimiz pek kalmamıştı diyebilirim.
Kuzucuk ilk adımlarını Singapurda bir Hint Tapınağında atmıştı. İnek tanrısı
sağolsun kızımı yürütüvermişti. Ama sonradan azı dişlerinin azıtması ve yüksek ateşler emeklemeye geri dönüş yaptırdı. Yürüme konusunda yürüyen bebek görmenin çok büyük etkisi olduğunu düşünüyorum. Zira ölyle oldu. Kendi boyutlarında birilerini görmeye hasret bebişkom yürüyen bebelere bakıp “ben niye yürümüyom ya” diyip peşlerinden koşturmak suretiyle tamamen yürümeye başladı. Tabi biz o boylarda birinin yürümesine alışık olmadığımız için kuzuyu her gördüğümüzde bu ne leen diyip gülmekten yarılıyoruz. Özellikle baba kız yanyana süper oluyolar.
Miracım şimdilik ascık sarhoş balık gibi yürüsede adımları sağlam. Bunda yürüteçless ortam etkiside çok büyük bence. (bu kelimesyi en baba blogdan aldım çok hoşuma gitti ya). Yürüteçler çok ülkede yasaklanmis, ama bizde hala bazı doktorlar öneriyor ilginçtir. Aşağıda miranın ilk adımları vaarrr:
Bisimki yürümeyede başlayınca iyice değişmeye başladı artık. Bi tripler, taklitler, mimikler tam bir şeberik. Hiçbir şey gözünden kaçmıyor. Arada alla alla diyip posta flan koyuyo. Her gün geçtiğinde “off yandık biz “ cümlesini daha sık kullanıyoruz galiba.