Londranın tarihinde nadir rastlana havalardandı geçen hafta. 17-18 derece sıcacık bir haftasonu geçirdik. Hemen aldık yiyeceklerimiz atladık bisikletlere bizde Londranın yarısı gibi yayılalım çimlere piknik yapalım dedik. Bütün günü Hydparkta geçirdik mis gibi. Ama kalabalığı anlatamam. yatanlar, uyuyanlar, köpekler, bebekler,  hemen fırsat bu fırsat diye bikinileri giyenler… Artık saat öğleden sonra 4 civarı hava serinlemeye başladı. Bizim kuzuda yakınlarımızda dolaşıp kendine

değnek adamlar arıyodu. Sonra dönmeye karar verdik. Bu sırada gözüm hep bizim kuzuda biraz uzaklaşmaya başladı. Peşinden hiç gözümüzü ayırmadan gidiyoruz. E biraz daha uzaklaştı. Biz hızlandık ama aramız açıldı baya. Sonra koşmaya başladı, deli gibi bi otarafa bi öbür tarafa, nasıl hızlı koşuyo, yetişemiyoruz. Biz elimizdekileri bi kenara attık peşinden koşuyoruz vargücümüzle, kalbimiz küt küt. Sonunda yetiştik meğerse bizi kaybettiğini düşünmüş, ağlaya ağlaya arıyomuş bıdık. O kadar tembih etmeme rağmen, uzaklaştı, bizi kaybedersen yerinde aynen bekle dememe rağmen deli gibi koşturdu. O günki adrenalinimizi anlatamam heralde kulaklarımızdan fışkırdı. Gözden kaybetmememize rağmen, o kalabalıkta ya gözden kaybedersek düşüncesi bile bana  yetti. Okadar telefon numarası ezberletiyoruz ama öyle bir korkuda hatırlayabileceğini sanmıyorum minik kuşumun. O yüzden ona bir kimlik bilekliği yapmaya karar verdim. Bu ID bileklikler internette çok satılıyor. Hatta GPS üzerinden konum alabildikleriniz bile var. Okadar piskopata bağlamayalım diyerek kendim  bileklikler çizdim, tasarladım.

Hatta sizin için de çizdiğim bileklikler var:

Bu bileklikleri çıktı alıp tel numaranızı yazıp üzerini bantla tamamen kaplayarak kullanabilirsiniz. En azından telefon numaranız onunla beraber olur.  Devletin çocuk katili olduğu bir ülkede çocuğunuza sahip çıkmak çok zor, ama yine de basit bir çözüm olabilir, paylaşmak istedim sizinle.