Evet bunun için işte, yarın… Bazı şeyleri hayatımdan çıkaramıyorum. Tiyatroda bunlardan biri. Bu yaşta hala evet, evli ve çocuklu olarak, yine de bırakamıyorum. Kuzucuğumu bırakıp çalışmalara gidiyorum. Pek normal bir anne değilim ben. Pek alışılagelmiş birşey değil bizimki, pek örneği de olduğunu sanmıyorum. 9-6 Mühendislik yapan biri için, anne olup ta zaten büyük bir yükün altında olan biri için, kendine ait zamanını saat 22.00 dan sonra kuzu uyuduktan sonra bulan biri için ekstra yorgunluk, çırpınış…Bazen neden hala diye soruyorum kendime. Bu hayata tutunmanın çırpınışı, kendini varetme çabası… Ama yarın oyunumuzu sergiledikten sonraki mutluluğu hiç bir şey vermeyecek. Beraber bir ürün çıkarmanın keyfi, maddi ve manevi zorluklara rağmen çok güzel bir ürün, işte bu. Kuzucum normal olmayan bu anne ve babası hakkında ne düşünüyor acaba. Bizi hala tiyatro yapma imkanını tanıdığı için ona çok teşekkür ederim. (Ve bize büyük destek olan ananemis ve babanemisede çok teşekkür ederiz). Yarın güzel bir gün olacak.

Sahne tozunu birkere yuttunmu bağımlılık yaratır.

http://www.tiyatrokulubesi.com/?p=186